در دوره پایانی صفویه و سلسله‌های بعدی مانند زندیه (۱۷۵۱ تا ۱۷۹۴) و قاجاریه (۱۷۸۹ تا ۱۹۲۵)، برخی ویژگی‌های معماری ایران تحت تأثیر باروک قرار گرفت. این ویژگی‌ها شامل موارد زیر می‌شود:

1. تزئینات پرجزئیات: همانند معماری باروک، بناهای ایرانی در این دوره اغلب دارای تزئینات پیچیده و فراوان بودند. کاربندی‌های گچی، موزاییک‌های کاشی و آیینه‌کاری از عناصر برجسته‌ای بودند که حس شکوه و تجمل را ایجاد می‌کردند.

2. فضاهای داخلی نمایشی: استفاده از تالارهای بزرگ، سقف‌های قوسی و طرح‌های پیچیده سقف بازتابی از فضای نمایشی داخلی باروک بود. کاخ چهلستون در اصفهان با تالار بزرگ و نقاشی‌های دیواری پیچیده نمونه بارزی است.

3. فرم‌های پویا: فرم‌های منحنی و آرایش فضایی پیچیده که از ویژگی‌های باروک هستند، در طراحی برخی کاخ‌ها و باغ‌های ایرانی مشاهده می‌شود. طرح پویای باغ‌های ایرانی (“چهارباغ”) نیز این رویکرد به فضا را منعکس می‌کند.

4. آیینه‌کاری و بازی با نور: استفاده گسترده از آیینه در معماری ایرانی بازتاب‌های خیره‌کننده‌ای ایجاد می‌کرد که یادآور بازی نور و سایه در بناهای باروک اروپایی است. تالار آیینه در کاخ گلستان نمونه‌ای از این تکنیک است.